با رای کمیته استیناف در خصوص امتیاز داماش و فاجعه فوتبالی در شهر باران، آن هم به لطف دورکاری بیش از حد دور مسئولین و نمایندگان استانی، حالا حکایت پیگیری های دو سه روز اخیر را باید مصداق ضرب المثل نوش دارو پس از مرگ سهراب دانست، هرچند که با آن بخش از ذهن خوش باورمان امیدوار به احیای قلبی هستیم که برای یک شهر ضربانش نیازی حیاتی است.

در آن سو حیدر بهاروند سرپرست ریاست فدراسیون فوتبال در کشمکش استرداد امتیاز لیگ یکی داماش، آتش بیار معرکه شده و نقش پررنگی را از خود برجای می گذارد؛ بهاروند که سال گذشته نیز با بی اعتنایی به اعتراضات و ایرادات آیین نامه ای وزارت ورزش، انتخابات ریاست هیات فوتبال استان گیلان را در فضایی بدور از رقابت برگزار کرد، حالا باز هم مصرانه قرار است بر فوتبال گیلان بدون در نظر گرفتن تبعات و هزینه های سنگین شهری اثری نامطلوب بگذارد!
درحالی که گفته می شود مبلغ مورد نظر اروند خرمشهر برای پرداخت از سوی بخش خصوصی حاضر شده است، سرپرست فدراسیون که اصالتی لرستانی دارد، به جای آنکه در حوزه حفظ پتانسیل های موجود فوتبال و ارزش هایش قدم بردارد، به جهت بهره برداری های شخصی سعی در انتقال این امتیاز لیگی یکی به زادگاهش (لرستان) دارد.

آنچه که مسلم است تا این لحظه تنها سهمیه لیگ یکی فوتبال رشت را باید از دست رفته دید وحالا دیگر باید چشم به پیگیری ها و لابی های سیاسی داشته باشیم. لابی هایی که اگر کمی زودتر توسط مسئولین استانی یا نمایندگان رشت در مجلس صورت می گرفت، این آسیب شدید اجتماعی را بر پیکر شهر خسته رشت وارد نمی شد؛ شهری که تنها دلخوشی جوانانش به همین فوتبال است که حالا در بی تفاوتی مسئولینش در آستانه فنا شدن است.